Anty-kapitalistyczne konfrontacje, do których doszło na ulicach europejskich metropolii w pierwszych kilkunastu miesiącach tego stulecia, wpłynęły z pewnością w pewien sposób na dynamikę i rozwój ruchów anarchistycznych na całym kontynencie. Fala zamieszek i stojącej za nimi kolorowej antykapitalistycznej masy, pobudziła tak wyobraźnię, jak i chęć działania także u niektórych młodych ludzi w Polsce. Niektórzy z nich mieli okazję zbierać osobiste doświadczenia biorąc udział w akcjach i starciach na ulicach Pragi, Goeteborga, Genui czy Brukseli. Innych poruszyły bądź przywiezione przez aktywistów relacje, bądź medialne przekazy ukazujące płonące barykady.

Większość społeczeństwa odwiedza archiwa tylko z dwóch powodów: Archiwum Państwowe aby sprawdzić pochodzenie swojej rodziny oraz Rejestr Katastralny, który umożliwia potwierdzenie własności nieruchomości. Dowodem, na fałszywość tego stwierdzenia jest fakt, iż podczas zamieszek i wystąpień rewolucyjnych, jedną z najważniejszych radykalnych akcji jest wejście do archiwów i spalenie ich zawartości. W jedną rzecz możemy jednak uwierzyć, że większość osób i tak nigdy nie chodzi do archiwów, poza okresem rewolucji. W Argentynie, tradycja Ludowych Bibliotek jest podtrzymywana od momentu rozpoczęcia działań przez anarchistów.

Nie nazywam siebie anarchistą, w sensie przynależności do takiej czy innej grupy intelektualnej czy politycznej, ale oczywiście zgadzam się z bardzo dużą częścią tej tradycji. Duża część tradycji awangardowej w sztuce była pod silnym wpływem anarchistycznych wizji i utopii czy organizacji, albo tendencji anarchistycznych. Ja bym to rozróżnił. Coś takiego jak tendencja anarchistyczna w działaniu to jest duża część poststrukturalizmu i dekonstrukcji – Deleuze, Foucault, Kristeva. Właściwie można byłoby dalej ciągnąć. Może nie Althusser, ale już althusserowcy, jego studenci, którzy wystąpili przeciwko swojemu mistrzowi, tak jak Balibar, Rancier...