Włodzimierz Lenin, właśc. Władimir Iljicz Uljanow (1870-1924) – rosyjski działacz rewolucyjny, jeden z przywódców partii bolszewickiej.
Lenin był synem inspektora szkolnego. Ukończył gimnazjum, a następnie studiował prawo na uniwersytecie w Kazaniu. Brał udział w wystąpieniach antycarskich za co został aresztowany i usunięty z uczelni, a studia ukończył jako ekstern wydziału prawa na uniwersytecie w Petersburgu. Przez cały ten okres prowadził nielegalną działalność polityczną i publicystyczną w kółkach marksistowskich wśród studentów i robotników. W 1895 roku doprowadził do połączenia kółek marksistowskich w Rosji w Związek Walki o Wyzwolenie Klasy Robotniczej, a w grudniu tego roku został aresztowany i zesłany na Syberię. Po powrocie z zesłania założył gazetę marksistowską „Iskra ”, wydawaną za granicą i przemycaną do Rosji.
W 1902 r. publikuję swoją pracę „Co robić” w której krytykuje zarówno metody działania oparte na terrorze indywidualnym, jak i ograniczenie działania socjalistów do walki o prawa ekonomiczne robotników. Przedstawił w niej własną koncepcję partii rewolucyjnej, która miała składać się w pierwszej kolejności z "zawodowych rewolucjonistów", poświęcających cały swój czas pracy partyjnej i propagandowej. Oparcie się na intelektualistach skupionych całkowicie na polityce miało być wymuszone faktem, że teoria marksistowska w swojej całości jest zbyt skomplikowana, by mógł ją pojąć drogą samodzielnych studiów robotnik wykonujący równocześnie swój zawód w wymiarze wielu godzin dziennie. Dlatego jedyną drogą podniesienia świadomości masowej i poparcia dla rewolucji miała być edukacja teoretyczno-polityczna, dokonująca się z jednej strony w gronie partyjnym, a następnie prowadzona przez przygotowanych działaczy wśród robotników.
W 1903 roku na II Zjeździe Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji doprowadził do rozłamu i powstania nurtu bolszewickiego. W czasie rewolucji 1905-1907 kierował działalnością polityczną bolszewików w Rosji. W latach 1907-1917 przebywał na emigracji, gdzie redagował pismo „Prawda”.
Podczas pobytu na emigracji działał w lewym skrzydle II Międzynarodówki. Po wybuchu pierwszej wojny światowej, po krótkim pobycie w austriackim areszcie wyjechał do Szwajcarii. Dążył do zjednoczenia lewicy socjaldemokratycznej oraz wysunął hasło przekształcenia „wojny imperialistycznej w wojnę domową”. Po rewolucji lutowej w Rosji Niemcy umożliwiły Leninowi przejazd do Szwecji, skąd wrócił w kwietniu 1917 roku do Piotrogrodu. 17 kwietnia Petersburgu ogłosił swoje „Tezy kwietniowe”, głosząc hasło przejścia od rewolucji burżuazyjno-demokratycznej do rewolucji socjalistycznej. Zagrożony aresztowaniem opuścił Petersburg i udał się nad jezioro Razliw, skąd dalej kierował partią. W tym okresie powstała jego praca „Państwo a rewolucja”.
W październiku 1917 roku na II Ogólnorosyjskim Zjeździe Rad został wybrany na przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych, którą to funkcję pełnił do końca życia. W początkach 1918 zawarł pokój z Niemcami (Traktat brzeski), co spowodowało nasilenie wojny domowej – przeciwko bolszewikom wystąpili lewicowi eserowcy i anarchiści. 30 sierpnia 1918 został ranny w wyniku zamachu dokonanego przez Fanny Kapłan, co stało się pretekstem do rozpętania kampanii "czerwonego terroru".
W 1919 roku z inicjatywy Lenina powstała Międzynarodówka Komunistyczna tzw. Komintern. Lenin był inicjatorem utworzenia w grudniu 1922 roku Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich - ZSRR. Zmarł 21 stycznia 1924 w wieku 53 lat.
| 13 lipca 2010
Dział:
Biogramy
Włodzimierz Lenin, właśc. Władimir Iljicz Uljanow (1870-1924) – rosyjski działacz rewolucyjny, jeden z przywódców partii bolszewickiej. Lenin był synem inspektora szkolnego. Ukończył gimnazjum, a następnie studiował prawo na uniwersytecie w Kazaniu. Brał udział w wystąpieniach antycarskich za co został aresztowany i usunięty z uczelni, a studia ukończył jako ekstern wydziału prawa na uniwersytecie w Petersburgu. Przez cały ten okres prowadził nielegalną działalność polityczną i publicystyczną w kółkach marksistowskich wśród studentów i robotników. W 1895 roku doprowadził do połączenia kółek marksistowskich w Rosji w Związek Walki o Wyzwolenie Klasy Robotniczej, a w grudniu tego roku został aresztowany i zesłany na Syberię. Po powrocie z zesłania założył gazetę marksistowską „Iskra ”, wydawaną za granicą i przemycaną do Rosji.
W 1902 r. publikuję swoją pracę „Co robić” w której krytykuje zarówno metody działania oparte na terrorze indywidualnym, jak i ograniczenie działania socjalistów do walki o prawa ekonomiczne robotników. Przedstawił w niej własną koncepcję partii rewolucyjnej, która miała składać się w pierwszej kolejności z "zawodowych rewolucjonistów", poświęcających cały swój czas pracy partyjnej i propagandowej. Oparcie się na intelektualistach skupionych całkowicie na polityce miało być wymuszone faktem, że teoria marksistowska w swojej całości jest zbyt skomplikowana, by mógł ją pojąć drogą samodzielnych studiów robotnik wykonujący równocześnie swój zawód w wymiarze wielu godzin dziennie. Dlatego jedyną drogą podniesienia świadomości masowej i poparcia dla rewolucji miała być edukacja teoretyczno-polityczna, dokonująca się z jednej strony w gronie partyjnym, a następnie prowadzona przez przygotowanych działaczy wśród robotników.
W 1903 roku na II Zjeździe Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji doprowadził do rozłamu i powstania nurtu bolszewickiego. W czasie rewolucji 1905-1907 kierował działalnością polityczną bolszewików w Rosji. W latach 1907-1917 przebywał na emigracji, gdzie redagował pismo „Prawda”.
Podczas pobytu na emigracji działał w lewym skrzydle II Międzynarodówki. Po wybuchu pierwszej wojny światowej, po krótkim pobycie w austriackim areszcie wyjechał do Szwajcarii. Dążył do zjednoczenia lewicy socjaldemokratycznej oraz wysunął hasło przekształcenia „wojny imperialistycznej w wojnę domową”. Po rewolucji lutowej w Rosji Niemcy umożliwiły Leninowi przejazd do Szwecji, skąd wrócił w kwietniu 1917 roku do Piotrogrodu. 17 kwietnia Petersburgu ogłosił swoje „Tezy kwietniowe”, głosząc hasło przejścia od rewolucji burżuazyjno-demokratycznej do rewolucji socjalistycznej. Zagrożony aresztowaniem opuścił Petersburg i udał się nad jezioro Razliw, skąd dalej kierował partią. W tym okresie powstała jego praca „Państwo a rewolucja”.
W październiku 1917 roku na II Ogólnorosyjskim Zjeździe Rad został wybrany na przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych, którą to funkcję pełnił do końca życia. W początkach 1918 zawarł pokój z Niemcami (Traktat brzeski), co spowodowało nasilenie wojny domowej – przeciwko bolszewikom wystąpili lewicowi eserowcy i anarchiści. 30 sierpnia 1918 został ranny w wyniku zamachu dokonanego przez Fanny Kapłan, co stało się pretekstem do rozpętania kampanii "czerwonego terroru".
W 1919 roku z inicjatywy Lenina powstała Międzynarodówka Komunistyczna tzw. Komintern. Lenin był inicjatorem utworzenia w grudniu 1922 roku Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich - ZSRR. Zmarł 21 stycznia 1924 w wieku 53 lat.
Artykuł aktualizowany: 13.07.2010